(26) Vrijwilligerswerk in Shewula

In het noord-oosten van Swaziland ligt Shewula, een plattelandsgemeenschap van ongeveer 11.000 mensen. Zij wonen in hutten -soms in stenen huisjes- die verspreid staan op een berg. De meeste huizen beschikken niet over elektriciteit of stromend water. Een 17 km lange zandweg is de verbindende 'verkeersader'. Aan het eind daarvan ligt Shewula Mountain Camp. Deze plek met een prachtig uitzicht was onze verblijfplaats voor een week. 

Vergeleken met de levensomstandigheden van de mensen van Shewula is het Mountain Camp behoorlijk luxe! De keuken heeft elektrisch licht (via een krakkemikkig verlengsnoer), stromend water en ook een ijskast. Gas zorgt voor  douches met warm water. De toiletten  kun je doorspoelen. Wij maakten gebruik van olielampen en wat waren we blij met onze hoofdlamp!

Er was -uiteraard- geen internet. Dus moeten we nu verslag doen van een hele week...... zoveel indrukken.... hoe kunnen we dit nu overbrengen?? Gelukkig hebben we ook de foto's. 

Wordt vervolgd. Gesprek aan de bar is te  leuk. Hoeveel kost een goed opgeleide vrouw? Janneke en Marleen, ik zou misschien wel 16 koeien voor jullie kunnen krijgen!

(Het bovenstaande gesprek ging over de 'lobola', de bruidsschat die hier nog steeds gehanteerd wordt. Met meerdere mensen hebben we hier al over gepraat. De familie van de jongen geeft koeien (of de waarde in geld) aan de ouders van het meisje waar hij mee wil trouwen. Voor een eenvoudig meisje worden ong. 11 koeien gegeven. Is het meisje goed opgeleid, of komt ze uit een goede familie, dan is ze meer waard. Dit gebruik geeft veel problemen, omdat veel mensen de lobola niet kunnen betalen. Maar afschaffen? "Oh no...my parents would say: we did not raise her for nothing!") 

Terug naar het verslag over Shewula. Hoe kwamen we daar terecht? Viavia waren we in contact gekomen met Jolanda. Zij was daar al een paar keer eerder geweest en samen met Rudolf, een Zuid-Afrikaanse vriend van haar probeert ze Shewula regelmatig te bezoeken, samen met mensen uit Nederland, zodat een klein team vrijwilligerswerk kan doen voor de community. (zie de link van stichting Qalisa) In het Mountain Camp waren we deze week met z'n zessen: Jolanda, Rudolf, Robin, een neef van Jolanda, Wouter, een vriend van haar, en wij tweeen. Een groep met een bijzondere samenstelling, die elkaar deels niet kende. Ondanks dat hadden we het erg gezellig samen!

Jolanda en Rudolf hadden hun best gedaan om deze trip en de activiteiten zo goed mogelijk voor te bereiden. Elke dag hadden we daardoor een vol programma. (Dat overigens niet altijd ging zoals verwacht; het is immers Afrika...) Wat hebben we zoal gedaan?

• Samen met een lokale aannemer hebben de mannen de weg naar het Camp is verbeterd, zodat het regenwater niet meer door het camp loopt maar wordt omgeleid.
• Jolanda en ik hebben op een school les gegeven in tekenen, Engels en samenspel.
• Jolanda (huisarts) heeft met de kliniek afspraken gemaakt over ondersteuning en scholing bij haar volgende bezoek. 
• We hebben de kozijnen van twee rondavels in het camp geverfd en wat kleine klusjes verricht.
• Wouter en Hans hebben een verbeterplan voor de elektriciteit gemaakt.
• We hebben met 16 kinderen vierkante-meter groentetuintjes gemaakt. In 9 vakje zijn verschillende groentes gezaaid, die ze hopelijk over een tijdje kunnen oogsten en eten.
• Ook hebben we de sangoma (medicijnman) bezocht, de kapper, en tijdens de villagewalk nam onze contactpersoon December ons mee naar twee families.

We hebben veel gezien, veel gehoord, veel ervaren. De vraag hoe zinvol ons vrijwilligerswerk was, laat zich lastig beantwoorden. Maar misschien is dat ook 'te Nederlands' om je dat zo af te vragen. Wij hadden het tijdens deze interessante week in ieder geval erg naar ons zin. En wieweet... hebben we een stempeltje gedrukt.

Gisterochtend reden we via de 17 km lange hobbelweg weer de berg af. Lieten het mooie uitzicht achter ons, zwaaiden nog naar iedereen die we op de weg tegenkwamen, gaven een lift aan een oudere man (die ons bedankte voor ons verblijf in Shewula en de bijdrage die we daarmee aan de community gegeven hebben) en realiseerden ons dat we toch wel op een heel bijzondere plaats waren geweest.