(35) The northbank

Donderdag was zo'n dag waarop we veel meer indrukken opdeden dan in een kort tekstje te beschrijven is.

We gingen naar the northbank. Daarvoor moesten we de rivier Gambia oversteken. We hadden hulpgoederen bij ons voor de kliniek en voor de nurseryschool in het dorpje Niumi Lamin. (We schreven hier al eerder over, zie bericht 16.) Zo'n tripje kan je niet zomaar met z'n tweeën doen. Gelukkig werden wij begeleid door Ansu, de contactpersoon van de Senafoundation die de projecten in het dorp ondersteunt. Ansu werkt en woont op the southbank maar is afkomstig uit Niumi Lamin, dat is zijn thuis. Door de reis vroeg te beginnen (en door Ansu's contacten en wat geld) lukte het om al om 7.15 uur op de ferry te zitten. Aangekomen in Barra kochten we een grote baal rijst voor Ansu's familie en reden we naar het dorp. Het asfalt hield na een km of 8 op, daarna was het nog een uur hobbelen over een erg slechte weg.

In het dorp gingen we eerst naar ' mama's house'. Ansu nam ons mee naar de compound van zijn familie. Hij stelde ons voor aan de familie, leidde ons rond, en vertelde hoe zij daar leefden. Het echte Afrika! Vervolgens gingen we naar de kliniek. Nurse Lamin werkt hier in z'n eentje voor 6 dorpen. Ook op de nurseryschool gaven we spullen af. Overal ging dit gepaard met enig ceremonieel; diverse mensen hielden toespraken. Wij ook. Iedereen was blij met de spullen die we meegenomen hadden en wij hadden ook het idee dat het echt welkom was.

De terugweg duurde wat langer. Doordat het laag tij was, voer de grote boot niet. We zaten uiteindelijk op de kleinste ferry, waar de captain ons naar boven riep en liet zien dat dit schip van Damen Schipyards kwam. De grote ferry komt overigens van rederij Doeksen.

We brachten Ansu naar huis. Kwamen in de spits terecht en het was filerijden! Gezond is het rijden door Gambia niet. De compound waar Ansu met zijn gezin woont, ligt ver van de weg. Dus weer heel veel kuilen, gaten, hobbels en zand. Maar wel de moeite waard; op zo'n plek komt de doorsnee toerist niet! Ansu stuurde zijn zoon met ons mee om de weg terug naar de asfaltweg te vinden

We zijn Ansu erg dankbaar voor zijn hulp; we hadden dit niet zonder hem kunnen doen. Daarbij is hij een heel sympathieke, vrolijke man en hebben we heel veel opgestoken van wat hij ons heeft verteld en laten zien. Het was een prachtdag!