5. In Port Elizabeth

Daphne en Peter Morkel zijn bijzondere mensen. Al 10 jaar stellen zij hun huis open voor Nederlandse en Belgische vrijwilligers. In 2013 logeerden wij ook bij hen. Op weg naar Dordrecht kwamen wij langs PE en konden een nacht bij hen verblijven. Het huis was vol met zeven vrijwilligers en de volgende dag zou er nog een stel uit Nederland komen. 

Peter is 72 jaar maar werkt nog steeds. En hoewel hij klaagt dat hij wel eens moe is, heeft hij heel veel energie. En een enorme drive. Aan het einde van de middag stapten we in zijn 30 jaar oude Mercedes en reden naar de Northern Territories (townships). Peter kan rijden en praten en ook nog telefoneren tegelijk dus we hoorden veel. En we zagen en roken ook veel: vuilnis! Dit wordt niet opgehaald. Overal ligt troep. Het zit in de struiken, plakt tegen de hekken. Ongelofelijk en ook mensonterend; als je in zo'n omgeving moet leven... wat doet dat dan met je zelfrespect? Het verder we reden, des te armoediger het werd. Kilometers en kilometers sloppenwijken. Stenen huisjes  veranderden in golfplaten hutjes. Water is er niet; Peter wees ons op de emmers die langs de kant van de weg stonden. Die moeten dan gevuld worden door een langsrijdende tankwagen. 

Uiteindelijk kwamen we in de wijk Kleinskool, waar Janette en haar  zus een crèche runnen voor inmiddels 43 kinderen van twee tot zes jaar. Kort geleden waren er nog maar 20 kids. Nu hebben ze dus bekers en borden te weinig. De kinderen krijgen milipap als ontbijt en later nog een maaltijd. Vaak is er niet genoeg eten. De ouders moeten betalen maar zijn straatarm. Daardoor komt er niet genoeg binnen en is er ook geen geld voor de leidsters. 

Vervolgens gingen we naar een tehuis voor mensen met een lichamelijke (soms ook geestelijke) handicap. Ook daar was Peter bekend en een spastische jongen sprong bijna uit zijn rolstoel van blijdschap toen hij hem zag. Veel mensen lagen op bed. Sommigen zijn door hun familie of anderen gebracht en 'vergeten'. We hoorden schrijnende verhalen, maar ook positieve dingen. Het centrum zag er schoon uit en het aantal medewerkers was waarschijnlijk meer dan in een Nederlandse instelling.

Hoewel we daarna een gezellige avond hadden met lekker eten (Peter had 's ochtends vroeg al een curry voor de hele groep gemaakt) en interessante gesprekken, hebben we niet zo goed geslapen. De volgende ochtend hebben we met Daphne afspraken gemaakt over het ondersteunen van de crèche in Kleinskool. 

We spraken onze waardering en bewondering uit voor wat zij en Peter allemaal doen. Met een wat trieste glimlach zei ze: "It is never enough."