(28) De grens over naar Mauritanie

Zondag 5/11: wat een dag en wat een indrukken! Zo eenvoudig als je in Europa een grens oversteekt .... Zo moeizaam gaat het hier!

Na 1,5 uur rijden bereiken we de grensovergang. Het is 8.15 uur. Er staan al auto's, vrachtwagens en voetgangers te wachten. Maar de grens gaat (waarom???)  pas om 9 uur open. Na ruim 2 uur en heel wat administratief gedoe kunnen we het land verlaten. Bij al deze bureaucratische rompslomp hebben wij de hulp van gids Bamba, die (altijd gehuld in pak met stropdas, winterjas en witte doek op het hoofd) ons door Mauritanie zal leiden. Vervolgens moeten we door een strook niemandsland van ongeveer. 3 km. Het eerste deel is nog een asfaltweg, maar daarna volgt een stuk woestijn met rotsen en zand waar auto's en vrachtwagens zigzaggend, hobbelend, voorzichtig of als een gek racend overheen krioelen. Ieder zoekt zijn eigen pad. Tussen de tientallen wrakken door. Hier kwam onze bus voor het eerst vast te zitten. De Nissan van Ronald kon ons gelukkig weer vlot trekken.

Dan ben je in Mauritanie. Gelijk is het anders. Vies, armoedig, mensen (ook douanebeambten en politiemensen) die iets van je willen, een grote vuilnisbelt. Samen met Heleen en Gerrie ging ik op zoek naar de damestoilet. Hoopvol volgen we iemand die ons de weg wees. Maar de toilet was blijkbaar te vies voor ons. "Come, come." Hij wees ons een andere plek: "around the corner, in the desert." Tja, als je moet, dan moet je. Maar veel mensen zullen bij een Rotary- trip toch aan wat anders denken..😋

Uren kostten het maken van foto's en vingerafdrukken. We hingen op de parkeerplaats en het was heel erg heet! Ondanks dat zagen we genoeg mensen in winterjacks en zelfs met handschoenen aan.

Toen alles eindelijk geregeld was, moesten we nog 2 uur rijden naar een plek in de woestijn waar een grote tent voor ons was opgezet.  Helaas, zo'n stuk door het zand is  niets voor onze bus. We zaten vast en  goed ook. En het was heel erg heet! En het lukte Ronald met de Nissan niet om ons eruit te trekken. Maar vele handen maken licht (nou ja, licht) werk en uiteindelijk kwamen we toch uit het zand.

Een paar Challengers gingen nog terug naar een dorp om hier spullen bij een apotheek af te leveren. In de avond waren er  films over de natuur in Mauritanie. Er was voor ons een maaltijd gemaakt (in een klein tentje, in die hitte)! En daarna was er nog een feest voor ons georganiseerd in een dorpje 10 km verderop. De meeste mensen gingen hierheen, maar ik had toch wat last van de hitte deze dag en voelde me niet geweldig. Wij kropen lekker in onze daktent.