(21) Afsluiting project Let Us Work

Allereerst: hartelijk dank voor alle lieve woorden  en felicitaties, aan Marleen en aan ons! Het was een mooi kado. Graag verwijs ik naar de reactie van Marleen zelf, onder bericht (20).

Ook wil ik even ingaan op de vraag van Bianca. Als je ons een prive-bericht wilt sturen, kan via onze gewone mail-adressen. Helaas kan ik via mijn account geen mail versturen en ook geen bijlages openen. Dus het handigst is het om [email protected] te gebruiken. Facebook gebruiken we eigenlijk niet. Mijn telefoon ben ik ergens kwijtgeraakt. Het nummer heb ik laten blokkeren. We zijn dus nu telefonisch alleen bereikbaar op ons Zuid-Afrikaanse nummer, +27767496674. Skypen lukt vaak ook, met of zonder beeld. Ons account is hansmuilkens.

Ons eerste vrijwilligersproject zit er op. Ter gelegenheid van het afscheid aten we  met z'n allen gisteravond curry in de tuin van Keith en Jo-Anne. Dat was gezellig. Het zijn allemaal bijzondere (en) aardige mensen. We zijn blij hen ontmoet te hebben. In de eerste 2 weken van onze reis leek het er op of blanke mensen zich geen zorgen maken over de armoede en de situatie van mensen die het minder hebben. "They just don't seem to care!"  zei een vrouw uit Namibie tegen ons. We zijn zo blij dat in de laatste 4 weken gebleken is dat dat niet waar is. Veel blanke mensen hebben we ontmoet die zich heel hard inzetten. Sociaal bewogen mensen met een visie en een drive om anderen te helpen. Fantastisch om dit te zien en er wat van mee te krijgen.

De laatste week hebben we voor het project niet zo heel veel meer gedaan. Deels kwam dat doordat vrijdag en maandag vrije dagen waren i.v.m. Pasen. (En we mochten daarom donderdag aan het begin van de middag al naar huis...)  Deels ook omdat er weinig werk voor ons was. We hebben nog wel een paar nuttige dingen gedaan, maar hadden meer willen doen. "Let us work, let us work", dachten we vaak en hebben we ook wel eens gezegd. Maar de dingen gaan hier anders. Het tempo ligt laag en qua organisatie gaat het ook niet zoals wij gewend zijn. En o, wat is dat vermoeiend! Zo gaan we zelfs op vakantie verlangen naar een dag lekker hard werken!

Vanochtend zijn we met de mensen van Bobbi Bear mee geweest naar The Tree. Elke vrijdagochtend komen vrouwen met kinderen en een paar mannen bijeen onder een grote boom. Ze zingen en bidden samen en als er problemen zijn, kunnen ze die voorleggen aan de medewerkers van Bobbi Bear. Het zijn over het algemeen arme vrouwen. Er wordt dan ook eten uitgedeeld dat gekregen is van supermarkten en andere sponsors. Ook particulieren leveren bij BB spullen in, daardoor worden er ook kleren uitgedeeld. Zelf heb ik een uur lang rondgesjouwd met een heel schattig jongetje (de rol van oma gaat mij best passen hoor!) , dat uiteindelijk in mijn armen in slaap viel.

Toen bekend werd dat wij als vrijwilligers vandaag voor het laatst waren, werd er gebeden voor ons; om ons te bedanken, voor ons welzijn en opdat we terug zouden komen. We kregen ook een Zulu-naam. Hans: Mnqobi (conqueror), Lita: Nomusa (kindness). Bij deze plechtigheid stond een van de vrouwen voor ons en legde haar handen op onze schouders. Hans kwam als vierde en laatste aan de beurt. Dit leidde tot veel hilariteit, ze kon maar net bij zijn schouders!